ارسال و پخش فیلم به جشنواره ها، تخصصی است مانند دیگر تخصص ها در دنیای فیلم و سینما، تخصصی که خیلی ها بویی از آن نبرده اند ولی خود را علامه‌دهر می نامند. این تخصص مانند تخصص های دیگر دست نیافتنی نیست، تنها نیاز به وقت دارد و استعدادی درونی. اما باید دانست که تخصص هایی که در سینما وجود دارد به سه دسته تقسیم می شوند. تخصص های اکتسابی، ذاتی و دسته‌ی معدودی از هر دو. علم ارسال و پخش فیلم به جشنواره ها در دسته ی سوم قرار می گیرد همچون کارگردانی که نه کاملا اکتسابیست و نه ذاتی. بخشی از ارسال و پخش فیلم ، قابل فراگیری است که در واقع همان «ارسال» فیلم به جشنواره هاست که کاملا بحثی فنی است و اما بخش دیگر نقش مهمتری را برعهده دارد که «پخش» فیلم نامیده می شود، غیر قابل آموزش است مانند داشتن توانایی تشخیص فستیوال مناسب برای فیلم و یا روابط عمومی و برقراری ارتباط با کوردینتورها و هدمسترهای فستیوال ها و ...
برحسب تجربه چندین ساله در این امر، بسیاری از افراد تقاضای آموزش ارسال و پخش فیلم را از گروه درگاه فیلم ایران دارند که همیشه با جواب «همه‌ی پخش کنندگی رو نمیشه آموزش داد» مواجه می شوند که در این بین بسیاری این جواب را به «خساست» و «تنگ نظری» تفسیر می کنند که این چنین نیست. اگر تمام ارسال و پخش فیلم به جشنواره ها را فقط در «ارسال فیلم به جشنواره ها» خلاصه کنیم (عملی که بسیاری از شبه پخش کنندگان با ایجاد کانال های تلگرامی و ایجاد پیج های اینستاگرامی انجام میدهند) کاملا قابل آموزش است و مواد ایجاد آن عبارتنداز:
یک) توانایی 10% زبان انگلیسی
دو) آشنایی بسیار ابتدایی با پلتفورم ویرانگر فیلمفریوی
سه) ایجاد یک کانال تلگرام و یا پیج اینستاگرام.
چهار) درخواست هزینه‌ای بسیار کم مثلا 10 هزار تومان جهت ارسال فیلم از فیلمساز نگون بخت!
اما وقتی صحبت از «پخش فیلم به جشنواره‌ها» می شود دیگر بحث به این سادگی‌ها نمی تواند باشد و اینجاست که آن شبه پخش کنندگان درجا خواهند زد و به راحتی قابل تشخیص هستند. «پخش» فیلم به جشنواره ها نیاز به پنج عامل بسیار مهم و اساسی داشته که عبارتند از:
یک) آشنایی به علم کارگردانی و تدوین فیلم
دو) رصد کردن فیلم های کوتاه و بلند داخلی و خارجی بصورت مداوم
سه) آشنایی با فیلم های خروجی فستیوال ها در سالهای گذشته بصورت مداوم
چهار) توانایی در برقراری ارتباط، که به سطح روابط عمومی پخش کننده بستگی دارد.
پنجم) سفر به جشنواره های خارجی و قدرت رایزنی ها
ششم) توانایی 100% مکالمه زبان انگلیسی
در کنار این موارد، پخش کننده به زعم تجربه پیچ و خم های پخش، راه را بهتر از کسی که در قدم اول است می شناسد و یا به قول معروف «قلق مدیران و هیات انتخاب فستیوال‌ها در دستش است» از طرف دیگر احترامی که فستیوال ها به شرکت های پخش کننده فیلم به عنوان شخص حقوقی می گذارند قابل مقایسه با پخش کنندگان فیلم بصورت شخص حقیقی نیست این نکته ی بسیار مهمی است که بسیاری از فیلمسازان به آن واقف نیستند.
اگر دقت کرده باشید لیست کارهایی که شما را به پخش کننده حقیقی مبدل می کند چنان پیچیده و وقت گیر است که هرگز نمی توان با صرف وقتی اندک به آن رسید. حتی اگر شما به عنوان فیلمساز دارای توانایی ذاتی پخش کنندگی هم باشید، با پخش شخصی فیلمتان، وقت را جهت تولید فیلم بعدیتان از دست خواهید داد. چرا که مدت زمان لازم برای پخش صحیح هر فیلم، روزی 6 تا 8 ساعت به مدت یک سال است. بنابراین بهتر است فیلمساز به فکر فیلم بعدی خود باشد و پخش کننده فیلم را پخش کند.
و در نهایت باید گفت؛ «پخش» کنندگی دلالی نیست هر چند که تبدیل به آن شده است. لطفا با دقت «پخش» کننده حقیقی را پیدا کنید. در غیر این صورت بهتر است فیلم را خودتان به جشنواره های خارجی «ارسال» کنید.