غایت فیلمسازی کجاست؟ آیا بغیر از دیده شدن می توان نتیجه ای دیگر را برای ساخت یک فیلم متصور بود؟ آیا ساختن فیلم به منظور آرشیو و قفسه ی کتابخانه امری طبیعی است؟ هر کاری دارای غایتی است و بدون شک غایتی جز فستیوال نمی توان برای تولید یک فیلم چه بلند و چه کوتاه (بخصوص کوتاه) یافت. حتی علاقمندان به فلسفه ی هنر به ماهو هنر و یا فیلم به ماهو فیلم که پیامی را برای هنر متصور نیستند نیز در فستیوال شرکت میکنند که این خود دو امر را هویدا میکند 1) تناقص در بینش آن افراد و 2) اهمیت حضور در فستیوال. تحلیل و تفسیر مورد شماره یک در این مقاله نمی گنجد ولی در خصوص شماره دو توضیحاتی بیان می شود.
نه آنکه به هر قیمتی، هدف؛ حضور در فستیوال باشد (که البته برای خیلی ها اینچنین است! حتی از طریق دزدی هنری!!)، بلکه با داشتن بینشی صحیح و بروز، در عصر حاضر براساس خروجی فستیوال ها خط و مشی ساخت تعیین گردد وگرنه جز تظاهر و تقلید چیزی باقی نخواهد مانند.
خاستگاه هر فیلمی فستیوال است. بنابراین پس از تولید هر فیلم، چگونگی راهیابی به فستیوال ها حائز اهمیت می شود و در اینجاست که علم پخش کنندگی فیلم (و یا فیلمنامه) خود را نشان داده و اهمیت به آن الزامی است.
در خصوص مدیوم فیلم کوتاه وضعیت عجیب تر است چرا که در ایران سازوکار صحیح و قانونمندی در خصوص اکران وجود ندارد و از طرفی چون فیلم کوتاه تجاری نیست و از شبکه خانگی و یا پخش تلویزیونی قابل ارائه نمی باشد. پس جز فستیوال چه مکانی را می توان برای پخش و اکران و گرفتن فیدبک های آن در نظر گرفت؟

بنابراین به طور خلاصه به دلایل زیر محکوم به پخش فیلم مان هستیم:

1) خاستگاهی جز فستیوال وجود ندارد

2) با کسب جوایز و یا حضور در فستیوال ها می توانیم کسب اعتبار کنیم و به فکر ساخت فیلم بعدی مان باشیم

3) مقدمه و رزومه ایست بمنظور ساخت فیلم بلند سینمایی

4) فیلم و خودتان دیده خواهید شد و این خود باعث افزایش اعتماد به نفس است

5) با کسب جایزه وضعیت مالیتان بهتر خواهد شد

پس فیلمتان را پخش کنید!
پخش کنید تا دیده شود ، دیده شود تا دیده شوید و دیده شوید تا زنده بمانید.