فیلم اروتیک به فیلم‌هایی گفته می‌شود که دارای صحنه‌های جنسی و اروتیک و یا با مفهوم آمیزش جنسی است، که شامل صحنه‌های معاشقه می‌شود. این فیلم‌ها متمایز از فیلم‌های سکسی می‌باشند که از آنها با نام فیلم پورنوگرافی و یا فیلم‌هایی با مفهوم آموزش مسائل جنسی یاد می‌شود.
قبل از ادامه بحث، اشاره به این نکته اساسی است که به طور کلی، این جنس از فیلم ها جایگاهی در
فستیوال های بین المللی و پخش و ارسال فیلم نداشته اند. البته معدود فستیوال هایی بطور خاص در این حوزه اقدام به پذیرش فیلم میکنند، اما میتوان به راحتی آنها را فاکتور گرفت.
از دوره فیلم صامت در دنیای فیلم‌برداری، صحنه‌های اروتیک در فیلم‌ها موجود است. بسیاری از بازیگران زن و مرد اندام بدن خود را آشکار نموده و در صحنه‌های برانگیزنده و خارج از عرف زمان خود در دوره کاری خود نقش ایفا نمودند. برخی از این فیلم‌ها توسط محافل دینی نقد شده‌اند و یا برخی حکومت‌ها ممنوع‌شان کرده‌اند و یا هردو.
تاریخچه سینمای اروتیک تنها در گذار از عمل جنسی به صحنه های پوشیده، خلاصه نمی شود. سوررئالیست ها با استفاده از میلی که برای انجام عمل جنسی وجود دارد، رو به سینمای اروتیک آوردند. ازنظر آنها، میل جنسی به عنوان یک واقعیت ویرانگر در بطن سینما قرار دارد. آندره برتون در این رابطه می نویسد: "آنچه که در شیوه های سینمایی بیشتر نمود می یابد، به تصویر کشیدن قدرت عشق است." از دید او، سینما یعنی عشق، یعنی نیرویی که فرد در امیال خود دارد.
در سال 1896 اولین بوسه سینمایی بین "جان سی. رایس" و "مری ایروین" باعث خشم مطبوعات و محافل فکری شد.
در فیلم "سگ اندلسی" [1928] اولین ساخته لوئیس بونوئل، در یک صحنه "پیر بچف" سینه های "سیمون ماروی" را لمس می کند. فیلم "عصر طلایی" [1930] دومین ساخته بونوئل که پخش آن به مدت نیم قرن ممنوع بود، تصویر زنی را نشان می دهد که نه تنها به انجام رابطه جنسی رضایت دارد، بلکه با تمام وجود این رابطه را طلب می کند و به همین دلیل بسیار "رسواگرانه" به نظر می رسد. "لیا لیس"، بازیگر زن این فیلم، در صحنه ای انگشت پای مجسمه ای را با ولع هرچه تمام می مکد.
در فیلم "صدف و کشیش" [1928] ساخته ژرمن دولاک، آنتونن آرتو، فیلمنامه نویس، جنبه های اروتیک را در وحشیگری می بیند: "مرد به سوی زن حمله می کند و به شکلی وحشیانه می خواهد سینه بند او را باز کند. به محض باز کردن آن می بیند که دو صدف بجای سینه ها قرار گرفته اند."
جنبه های اروتیک و شهوت گرایانه که بوسیله سانسور و به ویژه "قانون هیز" از پرداختن به آن جلوگیری می شد، همواره با هتک برخی مرسومات همراه بوده است؛ به مانند دختر جوانی که در فیلم "فراموش شدگان" [1951] ساخته بونوئل، در دست زدن به پستان گاو تردید می کند یا زمانی که شیر از روی ران او سرازیر می شود.
اروتیسم در ایالات متحده باعث ظهور ستارگان بسیاری شد: "گرتا گاربو"، "مارلنه دیتریش"، "ریتا هیورث"، "آوا گاردنر" و "مرلین مونرو". در هالیوود، ستاره سینما بسیار فراتر از دیگران به نظر می رسید. درواقع او زنی دست نیافتنی بود و مظهر همان عشقی بود که آندره برتون به آن اعتقاد داشت. زیباترین صحنه استریپ تیز هالیوود صحنه ای است که ریتا هیورث در فیلم "گیلدا" [1946] ساخته چارلز ویدور، در آن به ایفای نقش پرداخته و دست کش های سیاه خود را در می آورد.
قانون هیز در سال 1930 در آمریکا مطرح گردید و تنها پس از سال 1961 بود که قدری از سخت گیری های آن کاسته شد، ولی تا سال 1966 همچنان مورد اجرا بود. از سال 1966 به بعد، تحولاتی که در زمینه سنت ها و اخلاقیات در جامعه پدیدار شد، بازتاب خود را در تولیدات هالیوودی نشان داد.
سینمای اروتیک برای اولین بار در ژاپن متولد شد. اوایل این دوره درواقع دوران سخت سینمای ژاپن محسوب می شود. در اواسط سال های 1960 تلویزیون به تدریج راه خود را به منازل ژاپنی ها باز کرد، به ویژه به دلیل مسابقات المپیک تابستانی توکیو در سال 1964. بدین ترتیب شرکت های تولید فیلم بخش بزرگی از تماشاگران خود را ازدست دادند و به همین دلیل رو به ساخت فیلم هایی آوردند که جنبه های جنسی و خشونت آمیز در آنها لحاظ شده بود. این شروعی بود برای ژانر "پینک اگا" [به معنای "سینمای صورتی"] که فیلم های آن کم و بیش اروتیک بودند. اِگا در زبان ژاپنی به معنی سینماست. در این گونه فیلم ها اروتیسم الزاماً موضوع اصلی فیلم نبود و آلات تناسلی به وضوح به تصویر کشیده نمی شد.
کوجی واکاماتسو کارگردان ژاپنی، با ساخت 3 فیلم در سال 1963 خود را به عنوان استاد مسلم این ژانر در ژاپن معرفی کرد. در سال 1964 فیلم "افکار پوچ" ساخته تتسوجی تاکشی، کارگردان تئاتر، منتقد و نویسنده ژاپنی، اولین فیلم پینک اگا با بودجه کلان بود. این کارگردان پس از اکران فیلم بعدی اش به نام "برف سیاه" [1965] ازسوی مقامات ژاپن دستگیر شد. او به کمک برخی شخصیت های سیاسی اینطور ادعا کرد که هدف اش صرفاً پرداختن به جنبه های زیبایی شناسی و هنری بوده است. او در سال 1967 در یک دادگاه به شدت رسانه ای تبرئه شد. او درواقع هموارکننده راه برای فیلم های بعدی در این ژانر بود. ولی محبوبیت ژانر "پینک اگا" در سال های 1980 به سرعت فروکش کرد.
در ایالات متحده، فیلم پورنو "عمق گلو" [1972] شش سال پس از لغو قطعی "قانون هیز" به روی اکران آمد. جرارد دامیانو، کارگردان این فیلم، قبل از ساخت آن چهار فیلم سکسی ساخته بود. بودجه فیلم "عمق گلو" بین 20 تا 22 هزار دلار بود، ولی در حدود 600 میلیون دلار فروش کرد. این اولین فیلم اروتیک بود که در سالن های سینمای آمریکا به نمایش درآمد. این مسأله باعث مداخله پلیس شد، سالن ها بسته شدند و در خیابان ها درگیری به وجود آمد. بازیگر مرد نقش اول فیلم نیز به 5 سال حبس محکوم شد، ولی در دادگاه تجدیدنظر تبرئه گردید.
در اواخر سال های 1970، به دنبال موفقیت این فیلم و دو فیلم دیگر "شیطان در وجود خانم جونز" [1973] ساخته جرارد دامیانو، و "پشت در سبز" [1972] ساخته آرتی میچل، فیلمسازان آمریکایی به ساخت فیلم های 35 میلیمتری با داستان های پیچیده تر روی آوردند تا بدین ترتیب تماشاگران بیشتری را به سینماها بکشانند. این آغاز دوران طلایی "پورنو شیک" در ایالات متحده بود که به تدریج به دیگر نقاط جهان نیز کشیده شد.
|
مهمترین فیلم های اروتیک تاریخ سینما
|
|
|
|
|
|
|
Dirty diaries
|
collectif
|
Suède
|
2009
|
|
A l'aventure
|
Jean-Claude Brisseau
|
France
|
2008
|
|
Anatomie de l'enfer
|
Catherine Breillat
|
France
|
2004
|
|
Ma mère
|
Christophe Honoré
|
France
|
2003
|
|
Choses secrètes
|
Jean-Claude Brisseau
|
France
|
2002
|
|
Intimité
|
Patrice Chéreau
|
France
|
2000
|
|
Romance
|
Catherine Breillat
|
France
|
1999
|
|
L'ennui
|
Cédric Kahn
|
France
|
1998
|
|
La comédie de Dieu
|
Joao Cesar Monteiro
|
Portugal
|
1995
|
|
Noce blanche
|
Jean-Claude Brisseau
|
France
|
1989
|
|
Cinq secondes avant l'extase
|
Yojiro Takita
|
Japon
|
1986
|
|
La chambre noire
|
Kiriro Urayama
|
Japon
|
1983
|
|
La femme aux seins percés
|
Shogoro Nishimura
|
Japon
|
1983
|
|
Jour de rêve 2
|
Tetsuji Takechi
|
Japon
|
1981
|
|
L'été de la dernière étreinte
|
Kichitaro Negishi
|
Japon
|
1979
|
|
Fièvre au lycée
|
Robert McCallum
|
U.S.A.
|
1978
|
|
L'empire de la passion
|
Nagisa Oshima
|
Japon
|
1978
|
|
Debbie does Dallas
|
Jim Clark
|
U.S.A.
|
1978
|
|
L'empire des sens
|
Nagisa Oshima
|
Japon
|
1976
|
|
Prisonnière du vice
|
Akira Kato
|
Japon
|
1975
|
|
La véritable histoire d'Abe Sada
|
Noboru Tanaka
|
Japon
|
1975
|
|
Emmanuelle
|
Just Jaeckin
|
France
|
1974
|
|
Osen la maudite
|
Noboru Tanaka
|
Japon
|
1973
|
|
L'extase des anges
|
Koji Wakamatsu
|
Japon
|
1972
|
|
Le dernier tango à Paris
|
Bernardo Bertolucci
|
France
|
1972
|
|
L'enfer pour miss Jones
|
Gerard Damiano
|
U.S.A.
|
1972
|
|
L'école de la sensualité
|
Noboru Tanaka
|
Japon
|
1972
|
|
La femme scorpion
|
Shunya Ito
|
Japon
|
1972
|
|
Derrière la porte verte
|
Artie et Jim Mitchell
|
U.S.A.
|
1972
|
|
Gorge profonde
|
Gerard Damiano
|
U.S.A.
|
1972
|
|
Un été 42
|
Robert Mulligan
|
U.S.A.
|
1971
|
|
Affair in the afternoon
|
Shogoro Nishimura
|
Japon
|
1971
|
|
Sex jack
|
Koji Wakamatsu
|
Japon
|
1970
|
|
Anthologie du plaisir
|
Alex de Renzy
|
U.S.A.
|
1970
|
|
Tristana
|
Luis Bunuel
|
France
|
1970
|
|
Les anges violés
|
Koji Wakamatsu
|
Japon
|
1967
|
|
Belle de jour
|
Luis Bunuel
|
France
|
1966
|
|
Quand l'embryon part braconner
|
Koji Wakamatsu
|
Japon
|
1967
|
|
Les secrets derrière le mur
|
Koji Wakamatsu
|
Japon
|
1967
|
|
Neige noire
|
Tetsuji Takechi
|
Japon
|
1965
|
|
Jour de rêve
|
Tetsuji Takechi
|
Japon
|
1964
|
|
Viridiana
|
Luis Bunuel
|
Espagne
|
1961
|
|
Gilda
|
Charles Vidor
|
U.S.A.
|
1946
|
|
L'âge d'or
|
Luis Bunuel
|
France
|
1930
|
|
L'Ange bleu
|
Joseph von Sternberg
|
Allemagne
|
1930
|